vrijdag 6 april 2012

80

Twee weken geleden heeft hij zijne hof nog helemaal omgegraven.
Binnenkort moeten de patatten weer gezet. En de prei, selder, wortelen, uien, erwten, bonen, ...
En in de serre komen tomaten, paprika's, sla, ...
In de veranda staan de tomatenplanten al enkele centimeters te blinken in hun bakske. Pas gezaaid.
Naast de vrouwetongen staan ze en de kalanchoë en de bromelia.
Die planten, dat is bomma haar terrein.
Twee keer per week krijgen ze water van haar.
Zij heeft de vorige weken de grote poets ook al helemaal gedaan.
Voor pasen, zo hoort dat.
Alleen het porselein nog. Maar dat moet na het feest.

Het grote feest.
Het feest van samen 160 jaar.
Hij verjaarde gisteren, de vijfde. Zij volgende week de tiende.
Allebei hetzelfde geboortejaar.
Slechts vijf dagen na elkaar geboren en al bijna 60 jaar getrouwd.

De levenservaring zie je natuurlijk aan die lijven.
Als je 80 bent, heb je nu eenmaal dingen meegemaakt die zorgen dat er hier en daar een kreukje en plooitje op de ooit zo gladde huid verschenen zijn. Bruine vlekjes op de handen, zilverwitte haren, rimpels, ...
Allemaal tekenen van het leven.
Eretekens.

Er zijn rimpels van zorgen.
Zorgen waar je niet altijd over praat. Grote en kleine.
Maar er zijn ook lachrimpels.
Veel lachrimpels.
De 'streken' zijn er nog steeds.
De plagerijen, het speelse, zelfs de ondeugende ogen...
Zoonlief heeft zijn belhamelgehalte ergens gehaald!

Maar terug naar Bomma en Bompa.
Wij kunnen nog zo veel van ze leren.
Want het onvoorspelbare leven, met zijn tegenslagen,
wordt door hen vereenvoudigd.
Vooral Bompa is daar sterk in.
Beide voeten op de grond.
Niet uitvergroten als het niet nodig is,
niet 'te' veel nadenken.
Zeker niet te veel 'zagen'.
Gewoon doorgaan.
Stil en sterk.
Wat je niet kan veranderen moet je aanvaarden.

In mijn eigen rollercoasterleven vergeet ik dat soms.
Maar als ik dan in hun veranda zit, met een 'zjat' koffie én koekske,
denk ik wel eens: 'dit is het leven.'
Eenvoudig geluk.
Samen er het beste van maken.
Wat je niet kan veranderen moet  je aanvaarden.
Het lukt me niet altijd.
Maar Bomma heeft me gezegd:
'Je moet blijven leren tot je pink even groot is als je ringvinger.'
Ik heb nog een hele weg te gaan (heb een heel kort pinkje :-))

Ik heb die veranda met de bromelias en kalanchoës dus nodig.
Met de 2 mensen die erin zitten.
Die 'fonkel' in de ogen.
Die vraag: 'wil je echt niet nog een koekje?'
Die clichés, die de tand des tijds overleven omdat er een kern van waarheid in zit.
Die ervaring.
Mijn schoonouders.
Ooit hoop ik ook zo 80 te zijn.
Met eretekens. (als ik 80 ben hé, nu nog niet...)
Met dezelfde wijsheid.
En met hopelijk een iets langer pinkje...

Bomma en Bompa,
ene hele, hele, hele gelukkige verjaardag.
We maken er zondag een plezant feest van.
Zet het bier al maar koud en leg de kaarten al maar klaar!

1 opmerking: